در مشروطه برای نخستین‌ بار دو نیروی سنتی و مدرن در کنار هم قرار گرفتند... در مشروطه تابوها شکست.

می‌دانید که نمی‌توانید نمایشی بدهید که در آن واقعیت را در مورد تاریخ ایران بگویید؟...سابقه‌ای به وجود آمده که هر کار فرهنگی خود به خود خطرناک است...متاسفانه دعایی که کورش یا داریوش ـ یادم نیست کدام یکی ـ زمانی کردند اینجا اتفاق نیفتاد. گفت خداوند سرزمین مرا از خشکسالی و دروغ نگه دارد...روزگاری که در آن دستگاه دولت از طرفی، و جماعت با فرهنگ از طرف دیگر، به یکسان سازنده را محدود می‌کنند بد روزگاری است... جریانی فکری موفق شده این نسل را به صورت دلال، واسطه، شومن، و بساز و بفروش در بیاورد.

اگر همه نیروی مشروطه‌خواهی را بر دوش تئاتر می‌گذاشتند، زودتر به نقد اجتماعی می‌رسیدند.

شاهان قاجار از پتانسیل تئاتر برای ایجاد تحولات اجتماعی آگاه نبودند، ‌بلکه آن را هم در ردیف سایر تفریحات و سرگرمی‌ها می‌دانستند...قالب «دیالوگی» نمایشنامه‌ها در آن دوره تازه بود و ظرفیت جدیدی برای انتقاد ارائه می‌کرد...مشکل مهم نمایش این بود که مردمی نشد...دو شهری که در نهضت مشروطه «دروازه‌های فرهنگی» ایران محسوب می‌شدند، تبریز و رشت بودند...سیاست و سانسور را عامل مهم نپرداختن به وقایع تاریخی در تئاتر می‌دانم...قبل از انقلاب تعریف حکومت از مشروطه با تعاریف هنرمندان و نمایشنامه‌نویسان در تضاد بود.